Wprowadzenie do liturgii

            Pierwsza niedziela Adwentu to początek nowego roku liturgicznego i duszpasterskiego. Będzie to kolejny rok refleksji nad Osobą i działaniem Ducha Świętego. Przez ostatnie dwanaście miesięcy Kościół przypominał nam, że w sakramencie bierzmowania zostaliśmy napełnieni Duchem Świętym. Sakrament ten, wyciskając w duszy człowieka niezatarte znamię, zobowiązuje nas do pogłębiania osobistej więzi z Chrystusem, do większej świadomości przynależności do Kościoła oraz do odkrywania parafii jako wspólnoty, w której rozwija się i dojrzewa nasza wiara i miłość. „W mocy Bożego Ducha” – bo tak brzmi hasło nowego roku duszpasterskiego – mamy podejmować nasze zadania w rodzinie, w Ojczyźnie i w Kościele, w różnych dziedzinach troski o dobro wspólne, także w ramach służby na rzecz wspólnoty parafialnej.

Jezus Chrystus, który nas miłuje, Władca królów ziemi, zgromadził nas dzisiaj, abyśmy razem z Nim  złożyli chwałę i uwielbienie Bogu Ojcu. On, który przez chrzest włączył nas w swoje królewskie kapłaństwo, uczy nas królowania nad sobą i nad światem poprzez dawanie świadectwa prawdzie i wskazywanie na inne – nie tylko materialne wartości, które nie są z tego świata, a którymi są: miłość, sprawiedliwość, pokój.

Wprowadzenie do liturgii:

Kończy się rok liturgiczny, również dzisiejsza liturgia słowa zapowiada koniec tego świata, który znamy i zapowiada nadejście nowej rzeczywistości, o której nie wiemy nic.

Każdy z nas stanie kiedyś na sądzie przed Bogiem i odpowie za wszystkie czyny, jakich dokonał w obecnym życiu. Trzeba więc otwierać się na słowo Boże i tak ukierunkowywać swoją codzienność, aby zasłużyć na szczęśliwą wieczność.

Dzisiaj po raz drugi przeżywamy ustanowiony przez papieża Franciszka Światowy Dzień Ubogich pn. „Biedak zawołał i Pan go usłyszał”. Poprzez uczynki i dzieła miłosierdzia chciejmy usłyszeć głos ubogich i stać się narzędziami Boga w pomocy tym, którzy są najbardziej potrzebujący.

Wspaniały jubileusz 100-lecia niepodległości to doskonała okazja do tego, by przypominać te piękne chwile z historii naszego kraju, zachwycać się postawą ludzi, którzy o tę niepodległość walczyli i oddawali swoje życie z miłości do ojczyzny, ginęli, abyśmy my mogli żyć w wolnym i suwerennym kraju. Z wielkim respektem przypominamy więc sobie najbardziej znaczące wydarzenia z ostatniego stulecia, takie jak tzw. „cud nad Wisłą”, zakończenie drugiej wojny światowej czy przezwyciężenie komunizmu. Oddajemy hołd tym, którzy byli głównymi pozytywnymi bohaterami tych wszystkich wydarzeń. Jako ludzie wierzący dziękujemy jednak przede wszystkim Bogu, który działał i działa w historii.  Lecz nie powinniśmy jedynie na tym poprzestawać. Należałoby pójść krok dalej i postawić sobie pytanie o to, jak ja dzisiaj mogę walczyć za ojczyznę i dla ojczyzny. W jaki sposób dzisiaj tę moją miłość do ojczyzny mogę wyrażać? Co mogę zrobić, by nasza ojczyzna była prawdziwą wspólnotą miłości? Tak naprawdę każdy z nas znajduje się w sytuacji podobnej do tej, w jakiej znalazła się uboga wdowa z dzisiejszej Ewangelii. Bo nawet gdybyśmy dali od siebie wszystko, co mamy, chociaż zaangażowalibyśmy wszystkie nasze siły i talenty w to, by nasza ojczyzna była wspólnotą miłości, to zawsze będzie to zbyt mało, bo każdy z nas to jedynie niewielki ułamek, maleńka cząstka narodu polskiego. Jednak nie powinno nas to w żaden sposób demobilizować, bo każdy choćby najmniejszy wysiłek ma tutaj niebywałe znaczenie. By móc powiedzieć, że kocha się ojczyznę, że jest się patriotą, nie trzeba wygrywać wielkich międzynarodowych bitew, ale wystarczy walczyć o te drobne zwycięstwa miłości w naszym codziennym życiu.

     „Niedaleko jesteś od królestwa Bożego...” – te słowa stawiają i nam pytanie. Czy i my rozumiemy w jaki sposób Bóg przechodzi przez historię naszego życia? On, jak Ojciec, pochyla się nad nami z miłością, stopniowo dając nam poznać siebie. Podobnie było w historii Izraela. Przymierze  i Prawo, wędrówka, zwycięstwa i upadki – wszystko to miało dać poznać, że Bóg jest Jedyny, że jest nasz i wzywa do miłości. Dopiero jednak w Chrystusie – jedynym Pośredniku i Kapłanie wszystko nabiera oczekiwanej pełni...

Obchodzimy dzisiaj rocznicę poświęcenia naszego kościoła. Kościół jest budowlą, w której gromadzi się wspólnota wiernych. Ta wspólnota to żywy Kościół Jezusa Chrystusa, żywa Boża świątynia. Wzrasta ona przez słuchanie słowa Bożego i sprawowanie sakramentów,
a szczególnie Najświętszej Eucharystii oraz przez czyny miłości bliźniego. Świątynia materialna jest także znakiem, który zapowiada zgromadzenie wszystkich zbawionych w niebieskim

      Módlmy się, abyśmy troszczyli się o tę budowlę i szanowali ją, a także abyśmy cenili sobie przynależność do Chrystusowego Kościoła.

             Jezus Chrystus, Syn Boży stał się do nas podobny we wszystkim oprócz grzechu. Oddany całkowicie woli Ojca i służbie ludziom przyszedł nie po to, aby Mu służono, ale aby służyć. Jego życie było życiem dla drugich, dlatego posłuszny Ojcu oddał je „za wielu”, to znaczy za wszystkich. Dał temu wyraz w Wielki Piątek na Krzyżu oraz podczas ostatniego wieczoru z Apostołami, gdy mówił: Ciało moje za was – Krew moja za was. W czasie sprawowania Eucharystii ciągle trwa oddawanie życia Chrystusa za braci i dzięki temu możemy wielbić Boga za Jego dobroć i miłość do ludzi.

Pan nas zaprosił na to spotkanie. Kieruje do nas swoje słowo, które jest żywe, skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. Pan nas zaprosił i mówi do nas. Wyjdźmy naprzeciw Pana.

        Hasło Dnia Papieskiego jest zaczerpnięte bezpośrednio z literackiego dziedzictwa Papieża Polaka. „Promieniowanie ojcostwa” – to tytuł dramatu Karola Wojtyły datowanego na 1964 rok.  W tym roku przeżywać też będziemy 40. rocznicę wyboru na Stolicę Piotrową Metropolity Krakowskiego – działo się to pamiętnego 16 października 1978 roku.

Dzień Papieski będziemy przeżywać w radosnej atmosferze związanej z setną rocznicą odzyskania niepodległości.

Pan nas zaprosił na to spotkanie. Kieruje do nas swoje słowo, które jest żywe, skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. Pan nas zaprosił i mówi do nas. Wyjdźmy naprzeciw Pana.

Kościół wypełniając wolę Bożą wzywa do nawrócenia
i napełnienia nadzieją, że Bóg troszczy się o ludzi, kocha każdego, wszystkich pragnie obdarzyć zbawieniem. Przez tę ofiarę Chrystusa zbliża się do nas zbawienie i staje się ono naszym udziałem. Niech więc nasz udział w niedzielnej Eucharystii będzie wyrazem naszego oczekiwania i pełnym wiary wypełnianiem woli Bożej, by otrzymać przebaczenie, nadzieję i obietnicę zbawienia. Zastanówmy się nad swoim postępowaniem, przeprośmy za zło naszych grzechów, by
 w pokorze oczekiwać przebaczenia. By przez pokorę wobec Boga dostąpić pełnego zwycięstwa, które jest darem zmartwychwstałego Pana.

W sprawach Bożych sekretem pierwszeństwa jest miejsce ostatnie, postawa służby dla braci. Najlepszym przykładem jest sam Jezus Chrystus, o którym powiedziano, że w Nazarecie zajął ostatnie miejsce. Nikt z ludzi nie może Go w tym wyprzedzić. Dać się zepchnąć na ostatnie miejsce, to obraz pewnej nieporadności życiowej, ale zajmowanie ostatniego miejsca z całą świadomością naśladowania Jezusa, to wielka wygrana naszego życia. Pierwszeństwo w służbie obowiązuje uczniów Chrystusowych: „Oto Ja jestem pośród was, jak ten, kto służy”.

Eucharystia to spotkanie z Bogiem i człowiekiem. To nasze spotkanie z Chrystusem w człowieku. Słuchając słowa Bożego
i karmiąc się Ciałem i Krwią uwielbionego Pana, przyjmijmy także ten dar, jakim jest drugi człowiek.

         W niedzielnych czytaniach Jezus pyta uczniów, za kogo uważają Go ludzie. Jeśli wyznajemy z wiarą, powtarzając za Piotrem: „Ty jesteś Mesjasz”, to pamiętajmy, że wyznajemy wiarę
w pokornego Sługę Bożego, który będzie cierpiał, będzie zabity
 i zmartwychwstanie. Uczeń Chrystusa, podobnie jak Mistrz powinien wziąć swój krzyż. Ten kto poświęci swe życie dla Jezusa i Ewangelii żyć będzie.

Wprowadzenie do Mszy Świętej

Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary? Czego za dobrodziejstwa, którym nie masz miary? Kościół Cię nie ogarnie, wszędy pełno Ciebie:  I w otchłaniach, i w morzu, na ziemi, na niebie.

Złota też, wiem, nie pragniesz, bo to wszytko Twoje, Cokolwiek na tym świecie człowiek mieni swoje. Wdzięcznym Cię tedy sercem. Panie, wyznawamy ...

Wprowadzenie do Mszy Świętej

Każdy nasz udział w sprawowaniu Eucharystii jest wyrazem wiary. Jest on nie tylko wypełnieniem przepisu Bożego Prawa, ale również spełnieniem potrzeby naszych serc, które dopiero wtedy czują się spokojnie, kiedy spoczną w Bogu, kiedy poczują Jego bliskość, kiedy napełnią się obficie darem Jego miłości.

O naszej wierze świadczy już nasza obecność w tej świątyni, w dniu poświęconym Panu. Wyrazimy ją również wspólnym śpiewem, wspólną recytacją, wykonywaniem liturgicznych gestów zajmowaną postawą, wspólną modlitwą, jednomyślnie zanoszoną do Boga.

Świadectwo wiary, osiągając w sprawowaniu Eucharystii swój szczyt, w niej również odnajduje źródło wciąż nowych sił do skutecznego urzeczywistniania się w naszym codziennym życiu. Prośmy więc Pana, aby nas obficie umocnił swoim słowem i Ciałem do mężnego wyznawania Go w słowach i postawie życia.

W dzisiejszą uroczystość kierujemy z wdzięcznością swoje uwielbienie do Boga za dar Matki w jasnogórskim obrazie Czarnej Madonny. Maryja została przedstawiona na nim z Dzieciątkiem na lewej ręce, prawą ma ułożoną na piersiach w taki sposób, jakby wskazywała na Syna. Za to serce, które bije ciągle dla jej dzieci. Wśród setek polskich sanktuariów Jasna Góra ma swoje pierwsze i uprzywilejowane miejsce. Rocznie to sanktuarium całego Narodu nawiedza od miliona do dwóch milionów pielgrzymów. Przybywają, by modlić się przed cudownym obrazem Maryi, która jest „najjaśniejszym znakiem pełni czasu” (papież Franciszek). U Niej pątnicy szukają u Maryi wsparcia i duchowych sił.

Wprowadzenie do Mszy Świętej

Czas w którym gromadzimy się razem na sprawowanie Eucharystii, jest czasem żniw. Ludzie pracujący na roli w trudzie zbierają plony, które Bożej łaskawości wydała żyzna ziemia. Włączamy wdzięczność tych ludzi w wielkie dziękczynienie Jezusa Chrystusa, jakim jest Najświętsza Eucharystia. Wpierw jednak uznajmy wobec siebie i wobec Boga naszą grzeszność, abyśmy mogli godnie tę Eucharystię sprawować.

Wprowadzenie do Mszy Świętej

Eucharystia jest Ucztą paschalną Nowego Przymierza, na której Chrystus karmi nas swoim Ciałem i wzmacnia swoją Krwią. Jak manna na pustyni dla Izraela, jak podpłomyk dla Eliasza – tak Eucharystia jest pokarmem, którym posila się w drodze lud Boży Nowego Przymierza, zawartego we Krwi Chrystusa. Manna na pustyni, podpłomyk Eliasza, to tylko znaki zapowiadające prawdziwy Chleb Boży, który z nieba zstąpił i daje życie wieczne tym, którzy Go przyjmują. Mocą tego pokarmu możemy iść ufnie na spotkanie Pana, który przygotował nam wspaniałą ucztę tam, gdzie będziemy Go oglądać twarzą w twarz.

Wprowadzenie do Mszy Świętej

Jak spragnieni pielgrzymi w drodze do niebiańskiej ojczyzny gromadzimy się na Uczcie naszego Pana, Jezusa Chrystusa, aby spożywać Chleb, który zstąpił z nieba i życie daje światu. Bierzmy i jedzmy, a nie będziemy łaknąć ani pragnąć. Izraelici otrzymali od Boga jako pokarm w drodze przez pustynię. Manna – to zapowiedź prawdziwego Chleba, którego Bóg udzielił swojemu ludowi przez Jezusa Chrystusa. Każdy kto spożywa ten Chleb, będzie żył na wieki. „Panie dawaj nam zawsze tego Chleba”.

Wprowadzenie do Mszy Świętej

„Oczy wszystkich zwracają się ku Tobie, a Ty ich karmisz we właściwym czasie. Ty otwierasz swą rękę i karmisz do syta wszystko, co żyje”   (Ps 145,15-16)

Ten Pan, który podtrzymuje wszystko w istnieniu, do którego zanosimy codziennie prośbę o chleb powszedni, gromadzi nas teraz wokół swojego stołu, by nakarmić nas Bożym Słowem oraz Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa. Niech ta Uczta będzie wielkim dziękczynieniem za dar chleba – pokarmu na doczesne i wieczne życie.

Wprowadzenie do Mszy Świętej:

Dzieło zbawienia, jakiego Bóg dokonuje w historii Starego i Nowego Przymierza, to gromadzenie ludzi, aby się stali członkami ludu Bożego, jednej Bożej owczarni. Gdy przychodzimy na niedzielne zgromadzenie, aby słuchać słowa Bożego i sprawować Eucharystię, czynimy tak dlatego, że od dnia chrztu należymy do Kościoła. Pragniemy też przez to przyspieszyć chwilę, w której nastanie na świecie jedna owczarnia zgromadzona wokół jednego Pasterza. 

Wprowadzenie do Mszy Świętej

Na mocy sakramentu chrztu świętego każdy z nas powołany jest, aby być uczniem, aby być prorokiem nowego Królestwa, które zostało założone w Jezusie Chrystusie. Być uczniem tzn. iść za Chrystusem i głosić słowo prawdy
o zbawieniu. Być prorokiem tzn. dawać świadectwo ubóstwa, całkowitego zaufania Chrystusowi, głosić Ewangelię nawet wtedy, gdy nas przyjmować nie będą. Iść i wzywać do nawrócenia. Eucharystia, którą sprawujemy, jest Sakramentem, który nas umacnia do spełnienia tego posłannictwa.

                                                               Wprowadzenie do Liturgii

Dzisiaj Święty Jan Chrzciciel prowadzi nas przed oblicze Pana. Wpatrując sie w jego postać, składajmy Bogu ukrytemu w Najświętszym Sakramencie Ołtarza nasze uwielbienie, miłość i nadzieję na wysłuchanie naszych próśb, z którymi przyszliśmy do kościoła na tę Eucharystię. Jest to Liturgia dziękczynna za 15 lat posługi w tej parafii.

Wprowadzenie do Mszy Świętej

Pan Bóg widzi rzeczywistość zupełnie inaczej niż my. Nie jest ważne czy jesteś kimś wielkim… Możesz być tak mały, że można by cię ledwo zauważyć, jak ziarno gorczycy, o którym mówi Pan Jezus, ale Pan Bóg i tak ma wobec ciebie wielki plan na całe życie. On sprawia, że wielkie rzeczy mogą się dziać w życiu każdego z nas. Otwórzmy serca na Boże działanie..

        Wprowadzenie do Mszy Świętej

Od chrztu świętego jesteśmy dziećmi Bożymi, należymy do wielkiej Bożej rodziny. Dzisiaj Jezus mówi, że „kto pełni wolę Bożą, ten jest mu bratem, siostrą i matką“.Otwórzmy nasze serca na Słowo Boże, abyśmy ochoczo potrafili je przyjąć.

Wprowadzenie do Mszy Świętej

Słowo Boże mówi nam dzisiaj o odpoczynku, czyli czasie, który możemy spędzić razem. Ważną rzeczą w tym dniu jest wspólna modlitwa.

Dołączamy sie do udziału w IX już Święcie Dziękczynienia, które dziś jest obchodzone w całej Polsce. Tegoroczne obchody włączają 100-lecie odzyskania przez Polskę niepodległości. Patronką tegorocznych uroczystości jest Św. Siostra Faustyna Kowalska. Pragniemy, żeby apostołka Bożego Miłosierdzia była dla nas wzorem i zachętą do ufnego zawierzenia Bogu narodu i Ojczyzny.

Wprowadzenie do Mszy Świętej

Kiedy wchodziliśmy do kościoła, wodą święconą uczyniliśmy pobożnie znak krzyża, a usta wypowiedziały słowa: „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego“ Z najwyższą czcią przyzywamy Boga w Trójcy Świętej Jedynego. Pragniemy złożyć Mu należny hołd, wyrazić naszą radość z Jego obecności wśród nas i prosić o błogosławieństwo na nowy tydzień naszego życia.

Niedziela, Uroczystość Trójcy Przenajświętszej – Odpust parafialny

8.00 – Żuków – Msza Św.

10.00 – Przywodzie – Msza Św.

11.30 – Lubiatowo – Msza Św.

17.00 – Żuków – Msza Św. z Bierzmowaniem

Zesłanie Ducha Świętego to powtórne narodziny Kościoła, który narodził się na krzyżu z przebitego boku Chrystusa, do dzisiaj był ukryty w wieczerniku. Dopiero Duch Święty, obiecany przez Syna Bożego otwiera dziś Wieczernik i nakazuje Kościołowi wyjść z zamknięcia. Eucharystia jesst uobecnieniem ofiary krzyża, ale jej ostatnie słowa: Idźcie w pokoju Chrystusa, to wysłanie nas z wieczernika w świat, aby z mocą Ducha Świętego głosić Dobrą Nowinę.

Uroczystość      Wniebo-    wstąpienia               Pańskiego      13.05.2018	Żuków Godz. 8.00	+ Józef i Zofia Pacholik
	Przywodzie 10.00	+ Józef, Zofia Nowak
	Lubiatowo 11.30	+ Zofia, Jan, Aniela, Adam, Helena, Jan i Czesław
	Żuków 13.00	O Boże błogosławieństwo i łaskę wiary dla dzieci rocznicowych
Poniedziałek 14.05.2018	Żuków 18.00	+ Genowefa Jaworska (pogrzebowa).
Wtorek 15.05.2018	Lubiatowo 18.00	+ Henryk Podkowa, 1
Środa 16.05.2018	Żuków           18.00	za parafian
Czwartek 17.05.2018	Przywodzie  18.00	+ Balwina Onisk od uczestników jej pogrzebu
Piątek 18.05.2018	Żuków 08.00	+ Stefania Malczyk w miesiąc po pogrzebie od    Uczestników pogrzebu
Sobota 19.05.2018	Żuków   16.00	Msza Św z chrztem Nadii Urbaniak
Uroczystość    Zesłania      Ducha    Świętego   20.05.2018	Żuków    8.00	+ Jan, Weronika, Jerzy z rodziny Wudz
	Przywodzie      9.30	+ Łukasz Lewandowski
	Żuków             11.00	O Boże błogosławieństwo dla dzieci pierwszo-                     komunijnych i ich rodziców
	Lubiatowo       13.00	Za zmarłych z rodziny Osmolaków

                                                                                                                                      Ks. Mirosław Gębicki

Wprowadzenie do Liturgii

Dzisiejsza uroczystość kieruje nasz wzrok ku niebu, gdzie zasiada Chrystus po prawicy Ojca. Ta prawda  skupia dziś nasze myśli i kieruje je ku Zbawcy,  który i nam przygotował mieszkanie w niebie. Niech Eucharystia – cząstka nieba na ziemi – pozwoli i nam już teraz radować się obietnicą niebieskiego szczęścia.

Dzisiaj też dzieci z klasy IV przeżywają rocznicę Pierwszej Komunii Świętej. Wspólnie z rodzicami, krewnymi i wychowawcami i p. katechetką dziękujemy Panu Jezusowi za wszystkie dary, którymi ich obdarzył.