Piątek, 15 Sierpnia

Apokalipsa św. Jana 11,19a.12,1-6a.10ab.

Świątynia Boga w niebie się otwarła i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego świątyni.
Potem ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.
A jest brzemienna. I woła, cierpiąc bóle i męki rodzenia.
I inny znak się ukazał na niebie: Oto wielki Smok barwy ognia, mający siedem głów i dziesięć rogów – a na głowach jego siedem diademów.
A ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba: i rzucił je na ziemię. I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą, ażeby skoro porodzi, pożreć jej Dziecię.
I porodziła Syna – Mężczyznę, który wszystkie narody będzie pasł rózgą żelazną. I zostało uniesione jej Dziecię do Boga i do Jego tronu.
A Niewiasta zbiegła na pustynię, gdzie ma miejsce przygotowane przez Boga.
I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie:
«Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca».

Księga Psalmów 45(44),7.10-12.14-15.

Tron Twój, Boże, trwa na wieki,
berłem sprawiedliwym berło Twego królestwa.
Córki królewskie wychodzą na spotkanie z tobą,
królowa w złocie z Ofiru stoi po twojej prawicy.

Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha,
zapomnij o twym ludzie, o domu twego ojca.
Król pragnie twego piękna,  
on twoim panem, oddaj mu pokłon.

Córa królewska wchodzi pełna chwały,  
w złotogłów odziana.
W szacie wzorzystej prowadzą ją do króla,
za nią prowadzą do ciebie dziewice, jej druhny.

Pierwszy list do Koryntian 15,20-26.

Bracia: Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli.
Ponieważ bowiem przez człowieka przyszła śmierć, przez Człowieka też dokona się zmartwychwstanie.
I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni,
lecz każdy według własnej kolejności: Chrystus jako pierwociny, potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia.
Wreszcie nastąpi koniec, gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc.
Trzeba bowiem, ażeby królował, aż «położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy».
Jako ostatni wróg, zostanie pokonana śmierć.

Ewangelia wg św. Łukasza 1,39-56.

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy.
Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę.
Wydała ona głośny okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona.
A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?
Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie.
Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana».
Wtedy Maryja rzekła: «Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy,
oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia,
gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,
a Jego imię jest święte.
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, co się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami,
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za sługą swoim, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
jak przyobiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».
Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Św. Amadeusz z Lozanny

Kto godnie uczci święte wniebowstąpienie? Kto opowie, z jaką radością opuściła swoje ciało, ujrzała swego Syna i zbliżyła się do Pana, otoczona chórami aniołów, niesiona skwapliwą gorliwością apostołów, podczas gdy kontemplowała Króla w Jego pięknie i widziała swoje dziecko, oczekujące jej w chwale, wolne od wszelkiego bólu, jak ona była wolna od wszelkiej zmazy? Opuściła przybytek swego ciała, by zamieszkać na wieki z Chrystusem. Ujrzała Boga, a jej błogosławiona dusza, jaśniejąca mocniej od słońca, wyższa niż niebo, szlachetniejsza od aniołów uniosła się do Pana. […]
Czy nie jest życiem, kiedy idzie się do źródła życia? I kiedy od życia czerpie się życie wieczne w nieustannym strumieniu? Przed swoim odejściem Dziewica Matka już piła u tego niewyczerpanego źródła, aby w swoim przejściu nie musnęła jej śmierć. To dlatego, wychodząc, ujrzała życie, a nie śmierć. Zobaczyła swojego Syna, a przez to nie doświadczyła oddzielenia od ciała. Biegnąc zatem, wolna, w błogosławionej wizji, gasząc pragnienie tak upragnionym obliczem Boga, spotyka szacownych mieszkańców nieba, gotowych jej służyć i ją prowadzić.