Pytanie z dzisiejszej Ewangelii: „A wy za kogo Mnie uważacie?” domaga się i mojej odpowiedzi, bo skierowane jest również do mnie. Ale jeżeli ja wciąż opowiadam się tylko za Jezusem Mesjaszem, który nic ode mnie nie wymaga, który powinien zawsze być tryumfalny, bez ran, pokonujący od razu moich przeciwników i spełniający moje krótkowzroczne życzenia – to wtedy muszę usłyszeć bardzo mocne słowa, które są słowami zakazu: „Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili.” Modlę się więc nucąc słowa współczesnej pieśni, aby Pan odjął mi lęk i dał odwagę:„Szukać szczęścia, szukać celu życia chciałem, Gdy na drodze mej stanąłeś, Panie mój. Co się ze mną wtedy stało, nie wiedziałem, Jedno wiem, żeś Ty mnie zbawił, jam jest Twój

Służyć Tobie pragnę dzisiaj całym sercem, Pragnę, Panie, zostać jednym z Twoich sług. Naucz, Panie, Twego słowa, naucz więcej, Abym zawsze Twoją wolę spełniać mógł.”

Tak jak Uczniowie Chrystusa, gromadzimy się w Wieczerniku, aby sprawować Najświętszą Ofiarę Ciała i Krwi Pańskiej. Dziś na sprawowaniu Eucharystii gromadzi nas uroczystość Zesłania Ducha Świętego. To w Niej przez Ducha Świętego dopełnione zostaje paschalne dzieło Jezusa Chrystusa. Darem Jego jest Duch Święty, przez którego nieustannie Bóg odnawia nasze serca i oblicze ziemi. Podczas każdej Liturgii Słowa, także i dzisiaj, Duch Święty poprzez karty Pisma Świętego wlewa do naszych umysłów i serc Bożą naukę, która zapala  „ogień miłości”. To Duch Święty, który przychodzi w Słowie, pozwala nam zrozumieć tajemnice naszej wiary, a także dokonuje w naszych sercach cuda, które miały miejsce „w początkach głoszenia Ewangelii”.  Wsłuchajmy się w Boże Słowa, które są miłością i mogą przemieniać nasze serca. Prośmy podczas tej Mszy Świętej, aby Duch Święty był obecny zawsze w naszym życiu, byśmy posiedli Jego dary dla dobra całej wspólnoty Kościoła.

WNIEBOWSTĄPIENIE PAŃSKIE

     Ziemskie życie Jezusa kończy się wydarzeniem wniebowstąpienia. Jezus krótko przypomina swoim uczniom, jaka droga wiodła ku temu i jaką powierza im misję. Następnie w geście błogosławieństwa rozstaje się z nimi.
Z reguły pożegnania są pełne smutku. Może dlatego, że pozostawiają w niepewności co do ponownego spotkania? Skąd więc radość uczniów po wstąpieniu Jezusa do nieba? „Z wielką radością wrócili do Jeruzalem” (Łk 24, 52). Oni wiedzą, że nie pozostaną sami, że słowo Jezusa się wypełni i że otrzymają obiecaną moc z wysoka. Dzięki Duchowi Świętemu będą mogli głosić Ewangelię po krańce ziemi. Teraz kolej na nas. Ojczyzna jest w niebie, ale nie można tam zdążać samemu. Ale Jezus nie pozostawił nas samych, idźmy więc w radości. On spełnia swą obietnicę również wobec nas.

                  Jezu, który oczekujesz mnie w niebie, wstawiaj się za mną u Ojca, aby Jego obietnica dawała mi moc w drodze ku Tobie, w pełnieniu Twojej misji głoszenia nawrócenia na odpuszczenie grzechów wszystkim narodom.

Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci w Antiochii: ”Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni”. Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich udadzą się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych.

Wtedy Apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabas, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści:

”Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc wam zamęt w duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo.

Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!”.

Po wyjściu Judasza z Wieczernika Chrystus kieruje do apostołów ważne słowa o pewnej podróży. Po pierwsze wskazuje, że tam, dokąd On idzie, oni jeszcze pójść nie mogą. Czasami dopada chrześcijan, szczególnie tych głęboko wierzących, pokusa, żeby całą doczesność, obowiązki stanu zostawić i pójść za Panem.  W praktyce może wyglądać to tak, że ktoś zaniedba życie małżeńskie i rodzinne, a we własnym domu będzie żyć jak zakonnik. Nie o to chodzi Chrystusowi. Słowa o niemożności pójścia za Nim należy rozumieć jako wezwanie do realizowania własnego powołania. Kolejno Chrystus pozostawia uczniom receptę w postaci nowego przykazania. W gruncie rzeczy to przykazanie nie jest aż tak nowe, jakby się wydawało. Jednakże nowość tego przykazania polega na wzorze do naśladowania, czyli na Chrystusie. Gdyby Pan nie został prawdziwym człowiekiem, to nie można by Go było naśladować. I to jest dla nas nakaz i pocieszenie.

Wprowadzenie do liturgii

Chrystus pragnie nas gromadzić w swojej owczarni, czyli w Kościele. On za każdego człowieka oddał swoje życie, także i za nas, abyśmy wolni od grzechu mogli brać udział w „uczcie życia wiecznego”. Przykładem otrzymania wybawienia ze swoich grzechów jest chromy z pierwszego czytania, który „ w imię Jezusa Chrystusa” został oczyszczony. Każdy człowiek został przez Jezusa Chrystusa uwolniony z niewoli grzechu i stał się „dzieckiem Bożym”. Apostoł Jan w drugim czytaniu zachęca nas, abyśmy pielęgnowali żywą świadomość naszej godności dzieci Bożych.

Otwórzmy się na słowa Ojca, który jest Pasterzem nas wszystkich i pragnie naszego dobra.

Istnienie dobra lub brak jest uzależnione od obecności albo nieobecności miłości . Dlatego Chrystus stawia trzykrotne pytanie o miłość, by ona była deklaracją naprawiającą trzykrotne wyparcie się Mistrza tuż przed śmiercią, ale też po to by pierwszy  z Apostołów napełniony miłością do Boga i człowieka z mocą głosił Dobrą Nowinę. Ta dzisiejsza Ewangelia uzmysławia nam, że motywacją naszej wiary, relacji do Boga powinna być miłość, która nadaje sens życiu ludzkiemu. Osoba, która kocha nie zastanawia się czy dobro, trud czyniony Bogu i drugiemu człowiekowi ma rację bytu- przykład rodziców, którzy z oddaniem trudzą się dla swoich dzieci. Idąc głębiej w naszym rozważaniu, jeżeli miłuję Boga, nie będą dla mnie ciężarem przykazania Boże, wymagania związanych z moją wiarą. Św. Piotr, który wyznał miłość Chrystusowi stał się autentystycznym świadkiem Boga. Zachęcam wszystkich, aby wyznać kolejny raz miłość Bogu za św. Piotrem, byśmy nie mieli wątpliwość, że warto poświęcić własne życie w imię chrześcijańskiej (Bożej) miłości.  Ewangelia III niedzieli wielkanocnej przypomina nam spotkanie zmartwychwstałego Jezusa z Piotrem. Piotr wyparł się Jezusa - a mimo to Jezus pyta go o miłość. Bóg nie wymaga naszej doskonałej miłości - wystarczy nasza krucha, słaba miłość.

Święto Miłosierdzia obchodzone jest w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, czyli II Niedzielę Wielkanocną, zwaną obecnie Niedzielą Miłosierdzia Bożego. Wpisał je do kalendarza liturgicznego najpierw Franciszek kard. Macharski dla archidiecezji krakowskiej (1985), a potem niektórzy biskupi polscy w swoich diecezjach. Na prośbę Episkopatu Polski Ojciec Święty Jan Paweł II w 1995 roku wprowadził to święto dla wszystkich diecezji w Polsce.
W dniu kanonizacji Siostry Faustyny 30 kwietnia 2000 roku Papież ogłosił to święto dla całego Kościoła.   Inspiracją  dla ustanowienia  tego święta  było pragnienie  Jezusa, które przekazała Siostra Faustyna. Pan Jezus powiedział do niej: Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia (Dz. 299). Pragnę, aby święto Miłosierdzia, było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła  miłosierdzia  Mojego. Która dusza  przystąpi do spowiedzi i Komunii świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski (Dz. 699)

W czasie Wigilii Wielkanocnej usłyszeliśmy wezwanie: Weselcie się zastępy Aniołów w niebie! Raduj się ziemio, opromieniona tak niezwykłym blaskiem, bo jesteś wolna od mroku, co świat okrywa! Idźmy teraz z radością i ogłośmy całemu światu tryumf życia nad śmiercią i szatanem. Przez uczestnictwo
w procesji okażmy nasze wolę pójścia za Zmartwychwstałym Chrystusem we wszystkich okolicznościach życia, abyśmy mogli stać się uczestnikami jego chwały w niebie.

ALLELUJA JEZUS ŻYJE!

Rozpoczyna się  Wielki Tydzień, który podąża za rzeczywistym kalendarzem wydarzeń paschalnych. Dlatego dzisiejsza niedziela “odtwarza” wjazd Jezusa do Jerozolimy i  fakt, że rzucano przed  Nim palmy (stąd nazwa Niedziela Palmowa), witając Go jak Króla. Jednak Liturgia Słowa wyprzedzi te wydarzenia. Usłyszymy już o  śmierci Jezusa na krzyżu (stąd, podobnie jak w Wielki Piątek Męki Pańskiej, kolor czerwony szat liturgicznych) Przed nami potężna dawka Słowa • Najpierw (zwykle przed kościołem) usłyszymy fragment Ewangelii św. Łukasza o wjeździe Jezusa do Jerozolimy (stąd Niedziela Palmowa) • W ramach Ewangelii zaś zostanie odczytany opis Męki Pańskiej, zwykle z podziałem na role

Liturgia V Niedzieli Wielkiego Postu zbliża nas bezpośrednio do przeżywania Męki i Śmierci Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Mówi o tym  także znak zasłoniętych krzyży, które zostaną odsłonięte dopiero w czasie Liturgii Męki Pańskiej w Wielki Piątek.

             Liturgia tej Niedzieli ukazuje nam Boga wybaczającego i wyzwalającego człowieka z pod sideł grzechu i zła. Dlatego też, śmiało możemy powiedzieć, że w dniu dzisiejszym nie tylko bliższy staje się nam obraz umierającego Chrystusa, ale także zmartwychwstającego, przynoszącego nam wyzwolenie i pokój.  Na wzór kobiety cudzołożnej stańmy przed Panem w prawdzie, a mimo naszej grzeszności usłyszymy słowa: „Ja ciebie nie potępiam. Idź, a od tej chwili już nie grzesz”.

"Wesel się, Jeruzalem. A wszyscy, którzy je miłujecie, śpieszcie tu gromadnie; bierzcie udział w jego radości, którzyście społem się smucili” – zachęca nas Kościół w niedzielę radości wersetem wyjętym z Księgi Izajasza.

          Dzisiejsza niedziela ma nam przypominać, że połowa Wielkiego Postu, trudu i umartwień, już za nami, że zbliża się czas wielkanocnej radości, którą dziś przywołujemy. W roku C w tym dniu Kościół przypomina nam w Ewangelii o Bożym miłosierdziu. O tym, że Pan Bóg jest dobry, że wciąż czeka na nasze nawrócenie; że każdy moment jest dobry, by zwrócić się do niego, błagać go
o przebaczenie naszych słabości – by Ojciec przyjął nas na powrót do swego domu.

Wielki Post jest czasem szczególnie dogodnym do tego, by prosić o Boże przebaczenie, by – poprzez modlitwę, umartwienia, praktykowanie miłości bliźniego – na nowo przylgnąć do Ojca.

Gromadzimy się przy ołtarzu Pana, aby skosztować i zobaczyć, jak dobry jest Pan, który nas powołał do zbawienia. On dał nam swojego Syna, aby stał się ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i całego świata. Chrystus pragnie swoją miłość wlać w serca ludzkie.  Po raz kolejny Jezus przypomina nam dzisiaj o potrzebie nawracania, czyli powrotu do Niego. Bóg jest cierpliwy wobec nas, czeka na decyzję człowieka. Bóg w kierunku człowieka robi 99 kroków, ale jeden pozostawia nam.  Gdy nie stawiamy przeszkody i przyjmujemy ten wielki dar, potrafimy wtedy miłością rozświetlić całe nasze życie. Prawdziwe nawrócenie rodzi się ze słuchania Słowa Bożego, dlatego teraz w skupieniu wsłuchajmy się w słowo Pana.

Ewangelista Łukasz prowadzi nas dzisiaj na Górę Tabor, gdzie Chrystus przemienił się na oczach Piotra, Jakuba i Jana. Ukazał im swą chwałę, by umocnić ich na trudy apostolskie, cierpienia i prześladowań. W tajemnicy Przemienienia Pan umacnia i nas. Nadaje naszemu życiu nową perspektywę i światło. W tę niedzielę otaczamy naszą modlitwą i wspieramy ofiarami misjonarki i misjonarzy, którzy głoszą Ewangelię, zdobywając świat dla Chrystusa. Jest to dzień modlitwy, postu i solidarności z tymi, których Pan powołał na misyjne drogi.

„Każdy bowiem, kto wezwie imienia Pana, zostanie zbawiony." Rz 10, 13 Doświadczenie kuszenia, a przy tym ludzkiej bezradności jest właściwe ludzkiej naturze od początku. Przeciwnik człowieka jest inteligentniejszy i sprawniejszy w strategii kłamstwa. Chrystus daje nam przykład zwycięstwa dzięki nieustannemu przywoływaniu imienia i słowa Bożego. Świadomość, że nie jesteś sam w czasie kuszenia, to pierwszy krok w rozpoczętej walce. Dalej, wiara w to, że Chrystus zwyciężył, a przez to też każdy z nas może zwyciężyć. Wreszcie, pokorna współpraca z Bożą łaską i ciągłe liczenie na pomoc, która pojawia się, gdy wzywamy Imienia Pana - modlitwa, zażyłość ze Słowem Bożym, niechęć do zła i grzechu. Jak czuję się w czasie pokusy? Czy pozwalam Bogu działać w sytuacji kuszenia?

W każdej epoce powstawało wiele mądrych sentencji, które wprowadzone w życie miały je uczynić piękniejszym i lepszym. W dzisiejszej Ewangelii św. Łukasz zebrał aż pięć takich ważnych Jezusowych powiedzeń: o dwóch niewidomych, o nauczycielu i uczniu, o drzazdze  i belce, o drzewie dobrym i złym, wreszcie o człowieku mającym dobre lub złe serce. Wszystkie te powiedzenia mają jeden cel: pomóc człowiekowi stać się bardziej odpowiedzialnym za swoje słowa i czyny. Zazwyczaj szukamy obłudy u faryzeuszów żyjących w Palestynie
w czasach Chrystusa, a przecież wypowiedziane przez Jezusa słowo: „obłudniku” być może dotyczy także i nas. Można być dobrym ojcem, matką, wychowawcą, księdzem, kimś ważnym w społeczeństwie, a nie dostrzegać „grubej belki” w swoim oku, wytykając innym niewielkie przewinienia. Zarówno szlachetność, jak i fałsz mają swe źródło  w sercu człowieka. Jezus nazywa je skarbcem, skrywającym w sobie dobro i zło. Człowieka należy mierzyć miarą jego serca, jego duchowego wnętrza, a przede wszystkim sumienia. Jesteśmy chrześcijanami, więc „miejmy serce” i wydobywajmy z tego skarbca najpiękniejsze pokłady dobra.

Liturgia Słowa zachęca nas do miłości naszych nieprzyjaciół. Starajmy się kochać i szanować każdego człowieka, którego Bóg stawia na naszej drodze życia.

„Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą; błogosławcie tym, którzy was przeklinają i módlcie się za tych, którzy was oczerniają” (Łk 6, 27-28)

Miłość jest jednym z pojęć, które znajduje chyba najwięcej odniesień w różnych przejawach ludzkiej aktywności. W kulturze, w sztuce nie brakuje dzieł, które odnoszą się do miłości i ukazują różne jej formy. Już sam ten fakt wskazuje na rozległość i doniosłość tego pojęcia. Pokazuje również, że niezależnie jak wiele by nie było do niej odniesień, to jest praktycznie niemożliwe wyczerpanie bogactwa znaczeń, jakie ze sobą niesie. Każdy przejaw miłości ma swoje zaczepienie w Bogu, który sam „jest miłością”. Takim się On objawił i każde Jego działanie jest miłością motywowane. Z miłości do człowieka posłał również na świat swojego Syna, który w sposób najbardziej wymowny objawił oblicze miłującego Ojca. Całe nauczanie Jezusa zmierza do ukazania czym jest prawdziwa miłość. On sam złożył największy jej dowód, kiedy umarł na krzyżu za grzechy świata. Bóg kocha człowieka miłością bezgraniczną i bezwarunkową, dlatego też człowiek jest wezwany, aby cały czas miłości się od Niego uczyć i nią się kierować. Takie przesłanie zawiera dzisiejsza Ewangelia. Miłość nie jest obca żadnemu człowiekowi, również poganom. Jednak to, co powinno wyróżniać uczniów Chrystusa to miłość wszystkich, również nieprzyjaciół: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą; błogosławcie tym, którzy was przeklinają, i módlcie się za tych, którzy was oczerniają”. Kto pragnie być uczniem Jezusa musi wybrać miłość trudną, która nieraz realizuje się poprzez cierpienie. O ile łatwo przychodzi modlić się za osoby bliskie, za przyjaciół, o tyle pamięć modlitewna o nieprzyjaciołach, czy wręcz wrogach wymaga spojrzenia na rzeczywistość oczami Syna Bożego i przez pryzmat Jego Męki. „Miłość nieprzyjaciół jest zaczątkiem «rewolucji chrześcijańskiej», rewolucji, która nie bazuje na strategiach władzy ekonomicznej, politycznej czy medialnej. Jest to rewolucja miłości, miłości, która w ostatecznym rozrachunku nie opiera się na ludzkich zasobach, ale jest darem Boga, który się otrzymuje, gdy ufa się tylko i bez zastrzeżeń w Jego miłosierną dobroć. Oto nowość Ewangelii, która bez rozgłosu zmienia świat. Oto heroizm „małych”, którzy wierzą w miłość Bożą i ją szerzą nawet za cenę życia”, (Benedykt XVI, Rozważanie przed modlitwą Anioł Pański, 18 lutego 2007).

         Jezus zszedł z Dwunastoma na dół i zatrzymał się na równinie; był tam liczny tłum Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i  z  Jeruzalem oraz z nadmorskich okolic Tyru i Sydonu. On podniósł oczy na swoich uczniów i mówił: „Błogosławieni jesteście, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże. Błogosławieni, którzy teraz głodujecie, albowiem będziecie nasyceni. Błogosławieni, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego odrzucą z pogardą wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili prorokom. Natomiast biada wam, bogaczom, bo odebraliście już pociechę waszą. Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem głód cierpieć będziecie. Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem smucić się i płakać będziecie. Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili fałszywym prorokom”.

Wstęp do liturgii

Człowiek jest narzędziem Boga tutaj na ziemi jeśli spełnia uczynki miłości. Miłość czyni człowieka wartościowym i pięknym w dziele stworzenia.

Bóg dzięki swej dobroci, zgromadził nas dzisiaj przy źródle miłości, na Eucharystii, w której On sam jest obecny pośród swego ludu, ale również pragnie zjednoczyć się z nami poprzez słowo, Ciało i Krew.

Za nim zjednoczymy się ze Stwórcą w sakramencie miłości jaką jest Eucharystia, wyznajmy naszą grzeszność jak Piotr w dzisiejszej Ewangelii, wierząc, że tylko Bóg może przemienić smutek w radość, a grzech w łask

Wprowadzenie do liturgii

         Każda niedziela jest dniem świętym, dniem poświęconym zmartwychwstałemu Panu. Dlatego dzisiaj gromadzimy się razem na Eucharystii, aby przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie uwielbiać aszego Pana i Stwórcę. Będziemy słuchać słowa Bożego i nakarmimy się Chlebem życia. Oby nasze serca były otwarte i usłyszały głos Boga.

Wprowadzenie do liturgii

               Tak jak każdej niedzieli, gromadzimy się i dziś w tej świątyni, aby słuchać Pana, aby się karmić Jego słowem, aby przeżyć radość wspólnego spotkania w braterskiej miłości. Chrystus, którego  Duch Pański namaścił i posłał, aby niósł Dobrą Nowinę, głosił wolność i przejrzenie, aby wszystkich uciśnionych obdarzał wolnością, obwołując rok łaski Pana, spełnia dzisiaj wśród nas zapowiedzi proroków, dotyczące Jego mesjańskiej posługi. Powinniśmy być godni uczestnictwa w tak wielkim misterium.

Wprowadzenie do liturgii

         Obecny czas zwykły w liturgii, tygodnie przed Wielkim Postem, to także czas ślubów i zabaw, czas karnawału. Dla wielu wesoły czas. Dla nas, chrześcijan, młodszych czy starszych, ważne jest, aby pamiętać o zapraszaniu Jezusa do zabawy, do rozmów z przyjaciółmi, do życia małżeńskiego. Jezus przecież pragnie się cieszyć razem z dziećmi Bożymi. Pragnie być w naszych rozrywkach i zabawach, jak był na weselu w Kanie, o czym opowiada dzisiejsza Ewangelia.

        Na początku tej Eucharystii pomyślę chwilę, czy Jezus jest obecny w moich rozrywkach, zabawach, przyjęciach, w miłości i przyjaźni... Gdy wrócimy do domu nasyceni ucztą Mszy Świętej, niech nasze modlitwy przerodzą się w czyn, według słów Maryi: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie (J 2, 5). Tak jak Ona w Kanie, tak i my w naszym życiu dostrzegajmy ludzi w potrzebie. Dostrzegajmy i pomagajmy.

Wprowadzenie do liturgii

         Jeszcze trwamy w uwielbieniu Boga, dziękując Mu za narodzenie Zbawiciela, jeszcze wzrok mamy utkwiony w Boże Dzieciątko, gdy św. Jan Chrzciciel głosi nam odrodzenie w Duchu Świętym i oczyszczenie w ogniu. Objawienie osoby Jezusa Chrystusa przy chrzcie w Jordanie zapowiada bliskie wypełnienie obietnicy zbawienia: głos z nieba oznajmia dobroć i miłosierdzie Ojca, który dokona tego dzieła w swoim umiłowanym Synu. Podczas chrztu w Jordanie Jezus zostaje objawiony światu jako Syn Boży w czasie, kiedy się modli, kiedy trwa na modlitwie, która już sama w sobie jest widzialnym znakiem Jego zjednoczenia z Ojcem. Ten właśnie czas Duch Święty wybiera, aby ukazać ludziom oczekującym Mesjasza prawdę o Jezusie Chrystusie. Dziś przypomina nam ona prawdę o nas samych. Przypomina, kim jesteśmy, odkąd przez sakrament chrztu zostaliśmy włączeni we wspólnotę Kościoła; przypomina, jaka jest nasza chrześcijańska godność. Oto przez chrzest staliśmy się świątynią Ducha Świętego, otrzymaliśmy łaskę nowego życia
 w Bogu, co więcej: zostaliśmy wezwani, aby być Jego dziećmi. Czy uświadamiamy sobie wartość tego Bożego daru? Pamiętajmy – ta łaska zobowiązuje.

„Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie”. (Łk 3, 22)

Wprowadzenie do liturgii
            Obchodzimy dziś w liturgii Kościoła uroczystość Objawienia Pańskiego, popularnie zwaną uroczystością Trzech Króli. Wspominamy dzień, kiedy do małej wioski Betlejem przybyli mędrcy ze Wschodu, aby oddać hołd Dzieciątku Jezus. Choć byli poganami, Bóg objawił im prawdę, że to małe Dziecko jest kimś wielkim, jest Królem narodów, obiecanym Mesjaszem
i Zbawicielem świata (por. KKK 528). Dlatego – jak to nam przypomni Ewangelia – oddali Mu pokłon i złożyli dary.
            My również podczas obecnej Mszy Świętej pragniemy Jezusowi, naszemu Panu, oddać pokłon i złożyć dary. Jednym
 z najpiękniejszych darów jest nasza wiara, że On – Chrystus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym Człowiekiem. Podczas dzisiejszej adoracji oddamy cześć Jezusowi ukrytemu pod postacią Chleba i będziemy prosić Go, aby nauczył nas nieść światło wiary innym ludziom.

Wprowadzenie do liturgii

        Kiedy słyszę słowo „rodzina”, od razu przypomina mi się pewna zabawna piosenka. Jej refren brzmi jeszcze w mojej głowie: „Rodzina, rodzina, rodzina, ach rodzina. Rodzina nie cieszy, nie cieszy, gdy jest, lecz kiedy jej nie ma samotnyś jak pies”.  Ktoś mógłby w tym miejscu zaprotestować: jak to nie cieszy, kiedy cieszyć powinna i to jeszcze w święto Świętej Rodziny. Też chciałbym, aby cieszyła, ale pomyślmy, czy nasze katolickie rodziny są miejscem radości i szczęścia? Oczywiście, nie wszystkie, ale są. I to nawet pomimo nieporozumień i trudności, których żadnej rodzinie nie brakuje. Nie brakowało ich również Świętej Rodzinie. O takim nieporozumieniu związanym z zagubieniem się Jezusa wspomina dzisiejsza Ewangelia. Wiemy też, że rodzinie Jezusa nie oszczędzono różnych trudności. A jednak nie mamy wątpliwości co do tego, że Chrystus wychował się w szczęśliwym domu. Nieprzypadkowo na Jego widok jedna z kobiet z podziwem stwierdziła: „Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś” (Łk 11,27).

      Jaki jest sekret szczęśliwych rodzin? Czy nie właśnie ten, o którym mówi św. Paweł w dzisiejszym drugim czytaniu: „Umiłowani, obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem, jeśliby miał ktoś zarzut przeciw drugiemu: jak Pan wybaczył wam, tak i wy. Na to zaś wszystko przyobleczcie miłość, która jest więzią doskonałości. A sercami waszymi niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też zostaliście wezwani, w jednym Ciele. I bądźcie wdzięczni”.

Wprowadzenie do liturgii

          W IV Niedzielę Adwentu gromadzimy się na celebracji Najświętszej Eucharystii. Trwając w oczekiwaniu na przyjście Pana, uświadamiamy sobie dzisiaj, że bliska jest chwila naszego spotkania z Nim w tajemnicy Narodzenia Pańskiego. Niech ostatnie godziny poprzedzające noc Narodzenia upłyną nam na czuwaniu, abyśmy potrafili przyjąć przychodzącego Boga.

Wprowadzenie do liturgii

           W tę trzecią adwentową niedzielę, zwaną tradycyjnie: „Gaudete”,  liturgia Słowa zachęca nas: „Radujcie się zawsze w Panu [...] Pan jest blisko” (Fl 4,4-7). Mamy naprawdę powody do radości, pomimo że jak śpiewamy: „grzech nas oszpecił w nędznej postaci”  i „stoimy przed Panem, jakby trędowaci”? O jaką radość tu chodzi? Skąd ona wypływa? zmierza Dokąd ona?  To nade wszystko radość wiary. To radość wiary ze zbliżającego się już dnia, w którym zapachnie na nowo choinka, tak różna od tych spotykanych w supermarketach! To radość wiary z nadchodzącego spotkania rodzinnego przy wigilijnym stole, na którym nie zabraknie białego opłatka, ani kolędy. To radość wiary ze skrzypiącego  pod nogami śniegu w drodze na Pasterkę. To radość serca ożywionego wiarą, które wyśpiewa mocnym i doniosłym głosem „Bóg się rodzi” i dlatego „moc truchleje”. To radość wiary, która pozwali cieszyć się ubóstwem, pięknem i bogactwem betlejemsko-polskiej szopki. To radość bycia chrześcijaninem, która rodzi się nie z jakiejś idei czy ideologii, ale ze spotkania z Osobą, z Jezusem Chrystusem (Benedykt XVI, Deus Caritas est,  n. 1). To radość wiary, która wyczekuje Mesjasza, tak jak Go wyczekiwał Sofoniasz, tak jak Go wyczekiwał Jan, tak jak Go wyczekiwali Maryja i Józef i tak, jak Go wyczekiwały pokolenia.

Wprowadzenie do liturgii

              Dwa tysiące lat temu nad Jordanem, Jan Chrzciciel wołał: „Przygotujcie drogę Panu…”, w ten sposób zapowiadał nadejście Mesjasza. I stało się coś niezwykłego, wielu ludzi zmieniło swoje życie tylko dlatego, że chcieli być blisko Boga, chcieli doświadczyć Jego obecności wtedy, kiedy miał przyjść. Przychodzimy na  Eucharystię, do źródła Bożej łaski, aby usłyszeć wołanie: „Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego”, bo przyjście Zbawiciela jest już bliskie. Wspólnie z Janem Chrzcicielem wyprostujmy drogi naszego życia Jezusowi, który przychodzi w tej Eucharystii.

            Otwórzmy teraz Księgę Pisma Świętego, poprzez którą sam Bóg do nas mówić będzie. W pierwszym czytaniu prorok Baruch zachęca nas do radosnego oczekiwania na przyjście Pana, dla którego mamy przygotować drogę i wyprostować wszystkie ścieżki dla Niego. W drugim czytaniu dowiemy się, że Bóg pragnie naszego zbawienia. Zbawienie proponowane przez Stwórcę jest owocem sprawiedliwości, które zostanie nam dane w czasie sądu wtedy kiedy Chrystus przyjdzie w swej chwale. Jan Chrzciciel na kartach Ewangelii według świętego Marka wzywa każdego człowieka do nawrócenia i poprawy życia, bo nadejście tak długo Oczekiwanego jest już bliskie.